Η επαρχία (καζάς) Γρεβενών του νομού (μουτεσαριφλίκ) Σερβίων, κατά την όψιμη τουρκοκρατία, υπήχθη, μετά την απελευθέρωση (1912), στον σχηματισθέντα νομό Κοζάνης του ελληνικού βασιλείου. Ημιορεινή ή ορεινή σ’ όλη της την έκταση ήταν παντελώς απομονωμένη από τη λοιπή επικράτεια λόγω έλλειψης υποδομών, που θα διευκόλυναν την ανάπτυξη του τόπου, αλλά και την εξυπηρέτηση των αναγκών των κατοίκων της. Προβληματική ήταν η επικοινωνία ακόμη και με την Κοζάνη, την πρωτεύουσα του νομού. Αυτή κατέστη προβληματικότερη, κατά τον Β΄ μεγάλο πόλεμο, λόγω ανατίναξης της γέφυρας επί του Αλιάκμονος. Όσο για την επικοινωνία με την Ήπειρο και τη Θεσσαλία ήσαν ανύπαρκτες προ του πολέμου αυτού. Οι κάτοικοί της χρησιμοποιούσαν κατά τις μετακινήσεις τους προς τις περιφέρειες αυτές δρόμους, που είχαν χαραχθεί επί τουρκοκρατίας για την κίνηση των αγωγιατών. Η κίνηση των κοπαδιών για παραχείμαση στη Θεσσαλία γινόταν με πορεία επί του εδάφους ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας του 1960! Όσο για την κίνηση προς τη Θεσσαλονίκη, πόλη με την οποία συνδεόταν για πολλούς λόγους οι κάτοικοι της επαρχίας, αυτή εξυπηρετείτο με φορτηγά οχήματα με διανυκτέρευση στη Βέροια, αν κατάφερναν να διαβούν επιτυχώς, χωρίς αβαρία δηλαδή, τη φοβερή Καστανιά του Βερμίου! Αλλά και η κάθοδος στην Κοζάνη με τα πρώτα λεωφορεία των 24 θέσεων, που ετέθησαν σε κυκλοφορία στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ήταν δοκιμασία. Θα κατάφερναν οι κάτοικοι των χωριών, που τότε έσφυζαν από ζωή, μετά την τακτοποίηση της υπόθεσής τους, διοικητικής φύσεως ή υγείας, να επανέλθουν στην οικία τους ή θα διανυκτέρευαν στα Γρεβενά, φιλοξενούμενοι κάποιου συγγενούς ἠ του τέκνου τους, που φοιτούσε στο Γυμνάσιο σε στενόχωρο δωμάτιο υγρό και ανθυγιεινό;