Οι πολιτικοί φωτογραφίζονται με ύφος "λαϊκού παιδιού", οι καλλιτέχνες ποζάρουν στα παρασκήνια σαν να έπαιξαν σε στάδιο, κι ο κόσμος... Ο κόσμος γελά, χειροκροτεί, ανεβάζει στόρι και ύστερα ξεχνά. Περιμένει την επόμενη "μεγάλη βραδιά", για να χαρεί πάλι τον εαυτό του μέσα από την οθόνη.
Αλλά τίποτα δεν μένει. Τίποτα δεν αλλάζει. Αυτές οι εκδηλώσεις δεν γεννούν, δεν ονειρεύονται, δεν πονάνε, δεν αμφισβητούν. Ανακυκλώνουν μια ασφαλή, ωραιοποιημένη ανάμνηση και την πλασάρουν σαν πολιτισμό. Μια ψεύτικη ευτυχία σερβιρισμένη για likes και χειροκροτήματα.
Κανείς δεν μιλά για το σήμερα. Κανείς δεν τολμά να ακουμπήσει το μαύρο παρόν, αυτό που πνίγει τα νέα παιδιά, που διώχνει τους δημιουργούς, που σβήνει την ελπίδα από τα μάτια των μοναχικών. Όλοι ντύνονται με χαμόγελα, όλοι λένε πόσο "καλά περάσαμε".
Περνάμε καλά, λοιπόν. Μα μέσα μας κάτι πεθαίνει. Κι όσο η χαρά είναι μόνο φωτογραφία, τόσο πιο βαθύ γίνεται το κενό που αφήνει η σιωπή.
Ήρθε καιρός να δώσουμε νόημα στα κοινά. Όχι άλλες βιτρίνες. Όχι άλλη παρελθοντολαγνεία. Όχι άλλη εκδήλωση που δεν λέει τίποτα για το αύριο. Θέλουμε φλόγες, όχι φλας. Θέλουμε ουσία, όχι σκηνικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας