Ο θάνατος του Χρήστου Ντάγκαλα, του πιο αγαπητού και γνήσιου ερμηνευτή της γρεβενιώτικης παράδοσης, μας φέρνει αντιμέτωπους όχι μόνο με την απώλεια μιας φωνής, αλλά και με την αλήθεια της ανθρώπινης απόστασης. Ο Χρήστος τραγουδούσε με τρόπο που γεφύρωνε ψυχές· έκανε τη μουσική κοινό τόπο, όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να συναντηθούν χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσουν τίποτα. Σήμερα όμως, μέσα στον κατακερματισμένο νου της εποχής μας, η επικοινωνία μοιάζει όλο και πιο δύσκολη. Ο καθένας ζει μέσα στο δικό του σύμπαν δεδομένων, με πληροφορίες, εμπειρίες και συναισθήματα που σπάνια τέμνονται με των άλλων.
Η πολλαπλότητα των κόσμων που κουβαλάμε μας απομακρύνει από την κοινή εμπειρία, εκείνη που ο Χρήστος εξέφραζε αυθόρμητα με μια μόνο ανάσα, με ένα «αχ» που το ένιωθες δικό σου. Όταν ο νους μας διασπάται — ανάμεσα σε εικόνες, γνώμες, θορύβους — χάνεται η δυνατότητα να συντονιστούμε. Κι όμως, η φωνή του παραμένει σαν ένας ήχος καθαρός που μας υπενθυμίζει τί σημαίνει να νιώθεις μαζί με τους άλλους. Ίσως η λύση απέναντι στην πολυδιάσπαση του νου να βρίσκεται εκεί: στο άκουσμα μιας φωνής που μας ενώνει ξανά, έστω και για λίγο, σε κάτι κοινό, ανθρώπινο και αληθινό._ Στέλιος Κώττας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
αφήστε το σχόλιό σας